Post punk

Bardzo ostatnio polubiłem tę etykietkę. Sporo można do niej wrzucić, sporo się mieści, od Talking Heads po Black Flag. Kiedyś, kiedy zasłuchiwałem się w tylko prawdziwy punk! to na przykład taka kapela Wipers ze swoim albumem Youth of America tylko drażniła moje uszy. Dziś to miód. W ogóle grzebanie w tej etykietce może doprowadzić do ciekawych wynalazków, jak choćby włoska kapela o wdzięcznej nazwie CCCP Fedeli alla Linea. Bardzo fajnym zajęciem jest też śledzenie poczynań tych, którzy z punka powyrastali, weźmy choćby kapelę Wire. Ich Pink Flag to świetna jazda po punkowemu, tyle że z maksymalnie skróconą średnią dawką czasu na utwór. Wyborne, całkowita esencja, choć i przy tej płycie spotyka się etykietkę post punk, mimo że to 1977r., potem już zaczęły się eksperymenty, czy udane, to każdy sam może sprawdzić. Albo na naszym polskim podwórku choćby taka Siekiera. Z Budzym to wiadomo, ale już Nowa Aleksandria! Wiem, że to niemal Killing Joke, a tytułowy utwór, to w pewnym momencie właściwie kopia The Wait, ale nic nie poradzę, że wolę Siekierę. Cóż za piękna płyta i, a jakże, post punk. No ale także nowa fala czyli new wave, coś jak późniejsze dokonania chłopaków z Wire. Z kolei jak słucham Minutemen, to nie mogę oprzeć się wrażeniu, że tu jest podobnie jak u Cpt. Beefhearta. On swoją Replikę Maski Pstrąga swtorzył na bazie bluesa, ale go dekonstruując. Opierał się na formie bluesa, po czym znacznie ją rozszeszył. U Minutemen z kolei dzieje się podobnie, choć na bazie punka. Tak przynajmniej ja to widzę.

Wciąż ciągnie mnie do punka, może nie za często, ale z tą muzyką jest mi po drodze, zawsze było, ale teraz widzę, że moja dusza ma jednak dopisek post, bo wtedy czuję się jak w siódmym niebie.