Hardcore

Świętują chłopaki hardcorowcy. Pro-Pain wydało płytkę okolicznościową z okazji 20 – lecia istnienia. W 1992r. ukazał się ich przełomowy (dla mnie) Foul Taste of Freedom. Dwudziestopięciolecie świętują z kolei Sick of It All. Też wydali płytę z nowymi wersjami swoich starych kawałków. Kiedyś te kapele rozpalały mnie do czerwoności, teraz są mi bardziej obojętne.

Słucham sobie składaka Pro-Pain i słyszę, że nagrali 5 nowych kawałków (plus 4 stare w nowych wersjach). Te nowe utwory są utrzymane w starej stylistyce, pewnie celowo, żeby nawiązać do starych czasów. Nie za bardzo są hiciarskie, to już nie to co na Foul Taste… czy choćby Truth Hurts czy Contents Under Pressure, co słychać choćby dlatego, że właśnie z tych 3 pierwszych albumów Gary’ego Meskilla pochodzą utwory, których nowe wersje nagrali na składankę. Bronią się szczególnie kawałki z Truth Hurts, która to płyta była dość dziwnie wyprodukowana. To co dzieje się tam wtedy z wokalem Gary’ego Meskilla to jakieś dziwadło. Teraz, kiedy nagrano je na nowo słychać, że to są świetne utwory. Warto to sobie porównać.

No i Bojadżijew mówi mi, że to nie Pro-Pain tak bardzo zaniżyli poziom tych nowych kawałków w starym stylu, tylko ja już jestem nie ten. No fakt, jestem starszy od węgla i coraz bardziej oddalam się od swojej matury, ale jakoś wydaje mi się, że jednak Hardcorowe bendy już nie te. Pro-Pain nagrało w 2010 świetny album Absolute Power, ale ta płyta jest w całkiem innym klimacie. To już nie taki hardcore. A ta składanka wydaje mi się coś pokazuje. Co? Pewnie to, że jednak i’m so nineties, bo jak sobie odsłuchuję tych wszystkich szlagierów 2011 wg wszystkich mądrych portali muzycznych, to jakoś mi te Bon Ivery, PJ i inne Jamesy Blaki ni cholery nie podchodzą. Dlatego jak na składance 20 Years of Hardcore Gary śpiewał na nowo Make War Not Love, to aż mi ciary przeszły.